Ik kies gewoon voor Ruby, zo in de blog. Want haar echte naam hier neer zetten vind ik ook zo wat. Ruby dus, is gearriveerd. We hebben het geweten ook, en nog nu we op de bank zijn geploft. Als je aan haar vraagt hoe oud ze is, zegt ze 43, of 35 of nog iets anders. Als het gaat over wie er de baas is, vertelt ze dat zij de grote is en ik de kleine baas ben. Tillie is helemaal geen baas. Zo’n leeftijd en machtsverhouding heeft wel grote voordelen, ook als het gaat om het campergebeuren, kijk maar:

Daarbij kunnen zij en Til een beetje afwisselen als we weer eens door de Pyreneeën trekken. Dat zal haar wel lukken; angstig heb ik haar nog niet gezien. Ze gaat achterstevoren de glijbaan af,

moet en zal op April’s rug en wil er niet meer weg

en fietst en valt, fietst en valt, fietst.

Ze vraagt wel 20 keer op een dag of we mama’s zijn. Als we de radio in de auto aanzetten dient Ruby een verzoekje in: the Prodigy alstublieft. Dat kan niet in de auto, tot haar verontwaardiging. Thuis gaat dan een muzikale wereld voor Til en mij open. In het kader van balans laten we we daarna “10 kleine visjes” horen, die zingt ze ook mee. Daar wordt ze verdrietig van. Ruby mist mama vast.

We hebben een pleegkind in huis dat borrelt van actie, van plannen en vrolijkheid. Til en ik kunnen ons lachen niet inhouden als we haar bezig zien. Wat een gezelligheid. Een bijkomend voordeel is dat ze voor een dertiger of veertiger vroeg omvalt, zeg 18:00 uur, dan is het klaar. We lachen wel de hele avond nog na, wat een bofferds zijn we.