Het liep de spuigaten uit. Terwijl we ontzettend mooi in Friesland bij een klein haventje aan het ijsselmeer de camper stalden, vakantie vierden, begonnen de katjes een verzameling. Hobby’s zijn toe te juichen wanneer het niet om teken gaat. Een heel album vol. In Sneek konden we antibiotica scoren, op een zondag, voor mij. Omdat de teken zich verspreid hadden. En daarmee eindigde ónze verspreiding

Dat was ook wel fijn. Want nu konden we eindelijk onderdompelen in onze eigen tuin, buurt en huis. In het ecologische dorp lijkt het Frankrijk. Zon dwarrelt door de bomen de achtertuin in, onze stoelen op. Rondom de vijver bloeien alle kleuren, de kikkers kwaken. Ik ben met volle teugen gek op onze buurt. We kunnen meedoen met een ‘groendag’, verbinden met die uitbundige natuur en netzulke buren. Ik heb het ook als ik ons dorp verlaat, de stad inrijd. Daar staat een energie-opwekkingsgebouw, lelijk hoor. Maar ik raak er door ontroerd als ik het weer zie, mijn stad. Dan ben ik nog elke dag met onze paarden in hún paradijs. Soms ben ik bang van zoveel geluk. Ja, het valt niet mee, voorspoed.

Ondertussen zijn we ook in gesprek over een pleegzorgplaatsing. We krijgen veel informatie. Natuurlijk heeft dit kindje van alles meegemaakt. Een uniek verhaal en toch klinkt er wat bekend, van onze vorige plaatsingen. De organisatie benoemt zeer duidelijk de moeilijkheden. En die laten we doordringen, ronddwalen, bezinken. Daar doorheen straalt optimisme en de wil om een fijn thuis te bieden. Als ik bij de paarden ben, staat er opeens muisstil een klein kindje naast Janus, hoofd aan hoofd, samen in volle rust. Terug thuis vliegt er een roodborstje de tuin in. Ik ben niet spiritueel aangelegd, en al zou ik willen: ik kan dat niet. Maar nu ga ik opeens gebeurtenissen ‘duiden’, voelen. Ik denk dat ik er klaar voor ben, zegt mijn verstand 😄.