De vorige reis naar Zuid-Europa ging zo vlekkeloos niet. De zijdeur van de camper sprong wel eens open, zomaar, op de grote weg. Of het rook de dag door branderig tijdens het rijden. Ook lag er in de ochtend steeds een plas met vocht onder de moterklep. De derde dag belandde onze bus in een Franse garage, in een dorp waar de koude wind in ons gezicht snerpte terwijl we daar noodgedwongen rondwandelden. We hebben vaak mijn neef gebeld, voor hulp: wat die brandlucht nu was, of we de accu nog gebruiken konden en wat er op de grond lekte. Dit jaar gaat het van een leien dakje. De camper mankeert niks, we rijden zorgeloos dieper Frankrijk in. De zon schijnt, en we vinden makkelijk mooie plekken voor de nacht op de camperapp. Ja, het volgende gesprekje komt natuurlijk nog wel eens langs:

Maar daarna glijden we al snel de avond in, raken dichtbij onze camperplaats. Kijk:

We staan stil en proberen wel te bewegen, komen ook nog iets naar voren, maar dan weer stil, gas erbij, het wiel draait, het loeit, rook.

We bellen mijn neef.

Hij legt de kneepjes uit van het loskomen uit de klei. Koppeling, misschien eerste versnelling, gas loslaten, aanloopje of achteruit het bos uit, enz.

We proberen het hele verhaal tot we uitkomen bij zijn laatste optie, en die lukt ons gelukkig!: overnachten op dat bospaadje. En dan morgenochtend een boer zoeken, met een tractor.

Het is een heel mooi plekje, en rustig ook. We kunnen niet makkelijk uitstappen, de bermen zijn hoog, een holle weg. Dat wordt cocoonen. En ik ga koken terwijl Til toch buiten de boel nog bekijkt. Het voelt weer vertrouwd, en ook gezellig met mijn neef als back-up. Nu zijn we er echt.