Geheel gestressed en ruziënd arriveerden we te laat bij het dierenziekenhuis. Van de kattenkoffertjes konden we de tralies niet vinden. Dus we moesten de poezen door de stad de praktijk in dragen, ware het niet dat we die bakjes toch nog konden lenen. Til en ik hadden door deze reis bij binnenkomst beiden zo’n hartslag dat we het best nog zelf op de echo-bank konden gaan liggen, met een bèta-blokker uit het vuistje.

De dokter had het vast goed gevonden, zo’n type was het wel. Soms klikt het. Onze katten lieten hun hartjes ook stevig ruizen, geheel volgens plan, en relaxed door al hun wereldreizen. Totdat ze op de onderzoekstafel moesten. Het leek zo, met de plastic kussens, op een massage-tafel. In het midden zat een gat. Zes handen hielden één katje vast en een zevende hand (het was een heel handige dokter) kwam van onder dóór dat gat, met een voorwerp. De katjes moesten dan raden wat het was.

Een scheerapparaat, gel, een echo-apparaat, doppler, stethoscoop. Dat is moeilijk allemaal hoor, zonder kijken. Tarqinius sloeg dicht van angst, stil, met een snel hartje. En Lucius verzette zich, woest en kermend, met een lage hartslag. Want dat konden we ondertussen allemaal bijhouden op het scherm.

Na afloop kregen we een uitgebreid, gezellig en leerzaam college over het hart, toegespitst op dat van de boys. Lucius heeft een super-hart met een onschuldige ruis. Ze hoeft hem nooit meer terug te zien. Tarqiunius hart is ook mooi. Ze ziet wel een lichte verdikking, met een grote klep. Dat heeft ook een naam, met onderzoeken naar bloeddruk en pillen tot gevolg . Maar al dat gedoe raadt ze ons af. “Net als een vervolg-echo, ook al ben ik dan zzp-er” zegt ze, afscheid nemend.

We gaan de camper weer in, naar de bank toe, let’s call it a day.