Niet eens twee weken zijn we terug. Nou en hoe is dat nu om thuis te zijn? Om kort te zijn: camper is rust en thuis voller dan vol.

We hebben natuurlijk de marktspullen binnen op moeten stapelen. Een kerstpakket erbij, waarvan de ragout met bakjes er gelukkig in zaten, op zijn.

Maar eveneens vol met het leven, en de dood, hopla ook gelijk. Met het zijn in familiekring en in de buurtgemeenschap, op stal met heel veel mensen naast de paarden. Op die stal wordt me door de heel fijn meedenkende eigenaren op een vacature gewezen. In het buurtcentrum van een dorp, horeca etc. Ik mag op, een leuk, gesprek.

En dan gaat het los, wordt het nog voller. Door een wijze nicht word ik gewezen op een opleiding voor yoga-juf. Ervaring is gelukkig niet nodig. Dan ga ik die naast de eventuele baan volgen! En nu ik bezig ben, kan ik misschien gelijk de pleegzorg-organisatie bellen. Dat we weer meedoen. Schoolgaande kinderen, daar kan een parttime baan naast. Markt-datums heb ik al genoteerd. Echte hippie-markten dit keer, met namen als ‘puur’ en ‘feel good’. Nieuwe camperreisjes tussen werk, opleiding, school van de kinderen, Tillie’s momenteel erg volle werk, bedenk ik al.

De zee en de bergen in Spanje en Portugal hielden zich veel koester. Ik zeg: “Til, zullen we anders de boel niet verkopen, gaan zwerven?” Zoals ik zo vaak laat vallen in ons leven.

Maar alles is mooi. Midden in het leven en midden in de rust.

Mijn vader en ik kletsen vol genoegen als oude wijven een half uur weg over te volle en te snelle snelwegen. Over chauffeurs die niet anticiperen, maar met hun stuur zwenken, bumperen, vrachtwagens inhalen, vrachtwagens fout, of niet ééns, taxeren, met 80 de bocht door gaan, één hand aan het stuur. Daarbij denk ik terug aan het gesprek laatst met mijn boomlange, breedgeschouderde, succesvolle, fotomodel-achtige neef: hij reed niet in het buitenland tussen bergen, dat liet hij zijn vrouw doen: hoogtevrees.

Met deze twee gesprekken heb ik mijn angsten omarmd, gekoesterd, van ze genoten.