De volgende dag gaan we toch niet zo ver. We wilen nog één dag zicht op zee en spelende dieren in de duinen. We spoelen aan bij Gijon. Daarna gaan we wel ver. Al verslapen we ons dan en is er een snelheidlimiet, we proberen toch in Frankrijk te komen, onder Bordeaux.

Het gaat goed, de weg zigzaggend door de toppen van Europa.

Sommigen van ons achterin, anderen weer eersterang, in het kader van opgestaan……..

Ja hoor, we komen op schema Frankrijk binnen rijden. En gaan gelijk de weg weer af voor koffie en een beetje lopen. We zien nog een busje geparkeerd. Allemaal mensen eromheen, de spullen buiten. Pech. Dat kan ook maar zo gebeuren zeg ik tegen Til, terwijl ik naarbuiten kijk, recht in het gezicht van twee politie – agenten. Die staan daar voor óns, of we uit willen stappen. Tillie gaat als eerst. Ze vragen haar naar onze wandel en handel van de afgelopen tijd. En hoeveel geld we op zak hebben, wat we in de bus vervoeren. “Nou” zegt Tillie, “un chien”. De katjes en de handelswaar houdt ze stil. Ik en de chien zijn ondertussen ook uitgestapt. En de katten zijn voor het raam gaan staan om de situatie goed te bekijken. Ik snap nu dat die andere bus geen ongeluk heeft gehad, maar dat de inboedel wordt gecheckt. En dat ze dat bij ons ook willen doen.

“We hebben ook twee katjes” wijs ik. Maar dat hadden ze al zo geïnterpreteerd. “enne, deux cavallos, maar hele petites hoor, in the back”. Ja, in de stress haal ik alle talen door elkaar. Ze kijken even ongelovig, over de paarden. Maar beslissen toch dat ze naar binnen willen. Dan volgt een heel gedoe. Want ze moeten snel maar voorzichtig naar binnen, zodat de katjes niet ontsnappen. Ik ga eerst, vervolgens de twee agenten. Tillie slaat de deur hard en snel acher hen dicht. Nu zitten ze eens in een omgekeerde situatie. Ze kijken een beetje verward, en zien ook nog twee grote katten tegenover zich. Ik overweeg koffie aan te bieden, om ze een beetje op hun gemak te stellen. Maar ze gaan aan de slag. Gisteren hebben we toevallig gelukkig onze handel zo goed en zo kwaad onder het bed gestouwd, nu valt het niet zo op. Maar ze zijn vast het meest in drugs geïnteresseerd. Binnen snuiven ze hun neuzen vol, maar niks geen drugs, alleen maar kattenbak, een nat hondje, ongewassen dames op leeftijd.

En in welk kastje ze ook kijken, ze zien alleen maar volle tassen. Het wordt ze gewoon te veel, om alles, met dichte deuren vanwege de katten, te moeten onderzoeken. Ze rennen snel de bus uit, ver weg, en nee een foto zit er niet in. We mogen door, dankzij de katten. Anders hadden we daar nu nog met alle doorstoken tassen naast onze bus gestaan. Maar nu zijn we hier, in Hostens:

De mooie dagen stoppen maar niet.