We raken de tel kwijt. We zien zoveel. Verschillende baaien, duinen, weggetjes, mensen, campers, taartjes en zonsondergangen. Soms komen we een mooi gebouw tegen, zo sliepen we gisternacht naast een fort.

Dat hebben we wel bekeken. We gaan er verder niet op uit, niet naar stille kloosters, ruïnes, kastelen of mooie stadjes, die hier in overvloed zijn.

Nee, het begint net wat gewoon te worden, samen op reis, met vijf, en hoe doe je dat. De dag, de natuur, een taartje en samen is genoeg, nu dan.

We rijden een paar kilometer en staan daarna subliem. Wat een rust, met hier en daar een camper. De katten waaieren kanten op. En we gaan wandelen met ons vijfen. Over vlonders, zandpaden, langs de zee. We kunnen het hele land wel door. De katten zijn snel. Soms liggen ze te wachten tot Ricky weer aansluit. Een deel van de dag zijn de dieren trouwens ook kwijt aan zwaaien naar, en op de foto gezet worden door, voorbijgangers. Als ze wandelen of chillen, rond en in de camper.

We besluiten hier morgen te blijven, een dag niet te verplaatsen maar te bezinken, tijd en ruimte te laten overspoelen.

(Vandaag lukt het niet goed om foto’s te uploaden vanwege het geringe bereik, op instagram gaat dat beter.)