We zaten al vast toen we Eindhoven uitreden, een poortje, de bocht niet goed aangesneden. Rakelings lukte het. Verder, naar het buitenland. België was snel bereikt. Antwerpen, Brussel tot Geraardsbergen, waar we slapen wilden. We bogen van de weg af, via een paadje dat tussen bomen meanderde en op een bruggetje uitkwam. Smal, en we waren er zo’n 750 kilo te zwaar voor volgens het bord.

Ik ben niet zo dapper, maar toch zei ik tegen Til: Als we het nou snel doen, gas erop, dan zal het wel lukken toch? ” Tillie maakte zich sowieso geen zorgen over de afloop. We gingen.

Er kwam een man op ons afgerend, in een geel hesje. En aan de andere kant van het bruggetje wachtten zo’n 1000 lichtjes, spoken, pompoenen. We mochten niet, feest, terwijl wij zelf ook zo goed zijn met 🎃🎃, door ons biologisch groentepakket. Achteruit moesten we, het bospad terug.

We kwamen in Lennik uit. Het stonk er ongelooflijk. Dat was ons katje, terugkomend van de kattenbak had hij een poepspoor op zijn poten en door de camper aangebracht. Het duurde dus nog even, het bed. Later lag ik er dolgelukkig in, met de reis, met de onverwachte dagen die nog komen zouden. En met het feit dat tegenslag geen ruzie opgeleverd had.

Dat duurde namelijk nog een dag. Toen ik op een Franse rotonde (nee, niet die om Parijs, gewoon een kleine, in niemandsland) mijn longen uit mijn lijf gilde: “Nee Tíl, de ‘twééde, de twééde afslag!!!” Wat trouwens niet de juiste was. We kwamen wel een keer bij ons einddoel aan, waar het koud was, maar waar we fijn met alle dieren wandelen konden. En alweer was daar het geluk met het hele gebeuren.