Het bedje van 1.20 bij 1.70 is deze nacht crowded zo met de katjes en drie dekbedden, om over te warm maar niet te spreken.

Dan horen we kloppen en gedoe in de bus. Het valt niet echt te duiden. Even kijken maar. Het is Tarquinius, hij probeert de ton met kattenbrokken zo te schuiven dat die een randje over naar beneden valt. En dat de deksel dan losschiet bij de klap op de grond. Zo’n slimme en sterke kat, zeker vijf kilo weegt die ton, vervult me met trots.

Bij het wakker worden kijken we een nieuwe buurcamper binnen, met een volière voor het open raam. Ze weten nog niet wat voor gevaarlijks en eet- graags onze camper herbergt. En omdat we niet zo goed met deuren zijn, vertrekken we snel.

Op de snelweg gebeurt het ons overigens maar één keer: het portier van Tillie is nog open. Ze wil dat op de snelweg regelen. Deurtje vlug open en deurtje hard weer dicht. Ik gil: “wacht, wácht, tot een P!!”, die gelukkig al opdoemt; in Duitsland denken ze altijd mee. Eerst maar koffie, bijkomen. Ook hier krijgen we zo’n zelfde assistentie:

Ondertussen komen we bij ons einddoel. Recht in de armen van Tillie’s lieve vriend, zijn gastvrije vriendin en hun leuke dochter. We gaan de natuur in, bezoeken een biergarten en Tillie wordt bedolven onder chocola. Ze hoeft er niets voor om te duwen, alleen maar jarig te zijn. Want dat is mijn lieve schat. Gefeliciteerd wereldreizigster. Op een heel gelukkig jaar!