Het is het weekend van de grote ronde. Tillie en ik gaan een mountainbike-groep begeleiden. In de ochtend wacht eerst de post. Til helpt mee. En dat is heel gelukkig, want helemaal top, nee, dat gaat ’t niet. Rond mijn schedel zit een schroef vastgedraaid, zoiets. En mijn opvliegers zorgen ervoor dat ik bij 16 graden in een T-shirt rondfietsen kan. De zomer verlengt zich zo, misschien de winter wel door! Vóór de post heb ik mij bij de huisarts nog vol laten lopen met b12 en d. Dat moet ook wel, zelf heb ik al lang niets aan mijn conditie of gezondheid gedaan.

Enfin, er zal gefietst worden. Of “herinneringen gaan maken” heet dat tegenwoordig geloof ik. Waarmee de “leven in het nu – periode”, het mindful-gebeuren, misschien wel afgesloten wordt. En we nu overstappen naar het tijdperk van het toekomstige verleden, zo met dat herinneringen gaan maken. Als ik het goed begrijp hoor.

Vandaag fietsen we de route een keer door, om te oefenen. Waar hebben ze koffie, en waar een vegetarisch sateetje? Wijzen de bordjes nog de goede kant op? Hoe lang duurt de tocht? Zodat we morgen goed voorbereid de groep over de heuvels jagen kunnen. Eigenlijk zijn we dus hele zinvolle herinneringen aan het maken, en zijn we daarmee über-hip bezig, dus toch ook nog in het nu.

Hoe dan ook, als we van start gaan (na alle organisatorische inpaksores, zonder de luxe van ruzie, want ik voel me dus belabberd) lossen die lichamelijke problemen gelijk op. Dit vind ik leuk!! Ik ben het vergeten. Het is hier heide, weids, heuvels, wijnrankvelden, Duitsland voor het grijpen. Mooi!

Voor donker zijn we klaar. Nu naar de kampeerplek, en voor het eerst zo maar vrij, in het bos. Een doodlopend weggetje. Ja best spannend. Maar prachtig. Zo is dat gegaan:

 

En nu staan we hier, keurig op een camperplek :

Wordt vervolgd hè, morgen is het pas echt herinneringen maken!