Het is een kwestie van snel het sportprogramma afwerken, dan kunnen we camperen.

Bij yoga zorgt de juf voor een muziekje. Elke week hetzelfde, zodat je bij het horen van de eerste klanken de ontspanning al inschuift. Ik ken de muziek wel. Van ons orgel vroeger. Met een knopje activeer je een onderliggend ritme. Bijvoorbeeld Bossanova, Swing, Jazz. Pampamboemboem, Pampamboemboem hoor ik, zacht hoor.

De volgende dag de fiets weer op. Het gaat al sneller met de post. Een mandje voorop, wat eerst een goede aanpassing is. En later ook, dan activeert het gratis en voor niks de remmen, en trap ik mij de laatste uren van top tot teen het zweet in. Nu ik het pampamboemboem meer dan ooit gebruiken kan, hoor ik het niet. Nog even danst een hond om mij heen, een boze villa-hond. Zijn vrouwtje beschuldigt me: “Ja wat wil je, je hebt fietstassen.” Zijn baasje is van het type dat postbodes niet opmerkt, gefocust op zijn eigen ritme. Tjingtjing gaat dat, money in de kassa-lade.

Maar dan is het vakantie. We vertrekken in de ochtend. We rijden België binnen, blauw verschijnt.

In een mooie stad tillen we dozen, trappen af, het huis uit, een huis in. Voor de nacht hebben we een mooie plek op het oog, nog even rijden. De tomtom ligt nog thuis, en onze mobieltjes hebben geen internet. We krijgen een Belgische symfonie van te volgen plaatsnamen mee: Rijkvorsel, Wuustwezel, Achterbroek. Zonder problemen swingen we de juiste camperplek op. Zonder ruzie, die bij de tomtom altijd wel ingeprogrammeerd is. We mogen hier met vier campers staan, wij zijn nr. zeven. We blijven toch. De regen valt, zoals het hoort. Ik slaap nergens zo goed en gelukkig als in de camper. Ook al is ze wat verroest, mijn liefde is groot.

We hebben niks van eten of drinken, maar in België zijn, ook op eerste paasdag, bakkers vroeg open. Ze verkopen brood, maar voornamelijk taart. Het smaakt naar meer, veel meer, het campergebeuren.