Nadat ik mezelf de nacht door ge emdr-d heb, en de waakhonden in gezellige knuffels zijn overgegaan (zie blog 53.), gaan we er om 7 uur in de morgen al uit. De sportclub in het bos sluit af met een taartje.

Geruisloos hebben Tillie en ik een generatie overgeslagen. Van pleegmoeders nu tussen de sportieve pensionado’s. Het gesprek achter mij gaat over de bloemschik-cursus in het dorp, en hoe goed zoiets de mens doet. Ik spits mijn oren, om mijn toekomst in kaart te kunnen brengen die op me wacht na mijn sportcarrière. Daarbij was mijn eerste baantje, als dertienjarige, biedermaiertjes maken. Ik verdiende toen drie gulden per uur, net iets meer dan nu.

Of ik nu nog ga bezorgen, laat ik dit weekend even bezinken. Mijn sollicitaties beginnen vruchten af te werpen. En na gesprekken lijk ik uit verschillende banen te kunnen kiezen; ik hoef niet noodzakelijkerwijs in een hondenbek te verdwijnen.

Het weekend brengt verdere ontspanning met mijn lieve familie. Een beetje bijtanken, ook qua fructose-glucose gehalte.

Als sport staat verder stijldansen op het programma. Dat zorgt altijd voor een complete recovery, op elk denkbaar gebied. Omdat stijldansen eigenlijk niet meer bestaat, en ik het maar zo’n één keer per jaar kan doen, heb ik mijn toevlucht moeten zoeken in zaken als zwemmen en fietsen en bloggen. Wie weet dat ik bij mijn pensionado-sportclubje nog liefhebbers vinden kan. Klaverjassen mag ook!